Bon siman! 10-10-11

Dat is wat je elkaar wenst aan het begin van de week of op zondag, aldus Rob van de Berge. We zitten op onze laatste dag met hem aan het ontbijt in het Citycafe; het trefpunt in Playa. We zagen zojuist de gezaghebber (soort burgemeester) Glenn Thode de handen schudden van stratenmakers die bezig zijn het riool aan te leggen...
Rob is druk: hij is projectontwikkelaar/makelaar, heeft een gezin met twee kleine kinderen en zit bovendien in het schoolbestuur van de Pelikaan. Ongetwijfeld doe ik hem nu al te kort, want ik vermoed dat hij betrokken is bij nog veel meer zaken die het eiland aangaan. Hij wordt in elk geval door iedereen uitbundig begroet. We praten met hem over het leven op Bonaire. Rob voelt zich een geïntegreerde Bonairiaan: hij woont al 20 jaar op de Antillen (eerst op Curaçao). Hij spreekt Papiamentu, speelt voetbal met de eilanders en voedt zijn kinderen tweetalig (eigenlijk drietalig) op. Rob is voorstander van integratie met Nederland, maar Nederland moet ook integreren met Bonaire. Een soort wederkerige inburgeringsverplichting, zeg maar. De nieuwe lichting Nederlanders integreert minder goed met de Bonairianen. Het onderlinge wantrouwen groeit en Rob voelt een onderhuidse toenemende haat van de Bonairianen jegens de macamba's (Nederlanders). http://bonaire.weblog.nl/2011/10/08/maandag-paneldiscussie-over-een-jaar-na-10-10-10
en http://nos.nl/audio/293165-veel-onvrede-op-sint-eustatius-bonaire-en-saba.html
Toevallig wordt er bij de winkel van Addo Stuur een discussiebijeenkomst gehouden: het is vandaag namelijk precies 1 jaar geleden dat Bonaire een Nederlandse gemeente werd. Het tempo waarin Nederlandse wetgeving wordt ingevoerd gaat volgens Rob te hard; in elk geval voor de Bonairaan die van nature geen snelle beslisser is/afwachtend is. Bovendien worden de verschillen in inkomsten steeds groter.
De nieuwe Brede School past helemaal in de visie van Rob: Bonairiaanse en Nederlandse kinderen samen naar school, op een plek, waar ze veel mogelijk in in contact worden gebracht de cultuur en natuur van Bonaire! We nemen nog wat zaken door die door de ouders van de kinderen van de scholen heel belangrijk worden gevonden en en afscheid.

In de speeltuin!

Allessandro

Wij hebben nog een enorme klus te klaren: we bezoeken op deze laatste dag zeker 16 referentielocaties, althans plekken die we gaan analyseren in ons ontwerpondersteundend onderzoek. De bedoeling is dat wij zowel landschappelijke, stedelijke als toeristische ontmoetingsplekken/gemeenschappelijke plekken gaan analyseren en gaan kijken onder meer naar openbare, semi-openbare en prive-ruimten binnen deze categorieën. We kijken naar groen, materialen, afscheidingen en begrenzing, voorzieningen, zelfvoorziening, reliëf/doorsnedes en de massa ruimteverdeling. Daar komen hopelijk een aantal (Bonairiaanse) principes uit die we voor ons ontwerp kunnen inzetten. De hele week werken wij al aan een lijst aan de hand van hetgeen we onderweg zien maar zo makkelijk is het nog niet om een bepaalde plek in een van de door ons gedefinieerde categorie te plaatsen. Uiteindelijk kiest ieder van ons per categorie een locatie en gaan we in de bloedhitte op pad. Mijn voeten zien er vandaag uit als olifantspootjes: sinds de vlucht hebben ze zich als ballonnen opgeblazen. Ik hoop vurig dat dit in Nederland overgaat, want het lopen gaat niet zo makkelijk als ik wel zou willen. Francisca heeft ook beenproblemen: haar benen zijn compleet lek gestoken door de muskieten. Maar we zijn dapper en werken in rap tempo het rijtje af. Nou ja rap: dit soort spontane excursies (hier maken we geen afspraken voor) leiden tot bijzondere ontmoetingen. Neem Allessandro, een zachtmoedige kunstenaar uit Rincon met een groot hart voor de kinderen, bij de privespeeltuin/park  'We dare to care'. Francisca heeft de speeltuin bij toeval ontdekt en we besluiten er vandaag terug te keren. De baan van Allessandro als beheerder van de speeltuin staat op de tocht: er zijn geen fondsen meer. De vaders en moeders die we spreken zijn er verdrietig over: sommigen komen hier elke dag met hun kinderen.

Een zelfgemaakte openbare zitplek rastastyle Op de achtergrond een dam over een zogenaamde rooi (waterloop tijdens de regentijd)

Wat een dushi! 

Juf Jane, directrice van Kolegio

San Bernardo

We besluiten om iets voor deze speeltuin te doen, we weten nog niet precies hoe dus wie het weet mag het ons mailen/posten....... De bouwvakkers van El Pueblo die ons laten zien hoe ze cement maken voor een trap van diabaas, water en zand. Of Juf Jane, de directrice van de Kolegio San Bernardo, die ons rondleidt over haar groene schoolpleinen waar wij ons vergapen aan de oude dividivibomen, flamboyantbomen en de drie gigantische tamarindebomen. We beloven voor haar een mooie plattegrond van haar school te tekenen waarin alle bomen precies staan ingetekend en brengen haar via email in contact met Jan Jaap van Almenkerk omdat ze zo graag een moestuin bij haar school zou willen. Ooit was dit in Rincon het geval, vertelt ze. De kinderen die aan ons vragen of ze op de tv komen. De naschoolseopvangjuf die me uitlegt hoe je limonade van tamarinde maakt. De uitbater van het restaurant van 'Captain Don's Habitat', het eerste duikresort op het eiland, die ons het bijzondere wateropvangsysteem laat zien dat Captain Don, de voorvechter van de natuurbescherming en nu eigenaar van een kwekerij, voor zijn resort gebruikt.

spelen onder de dividiviboom op de naschoolse opvang bij Kolegio San Bernardo

Of het meisje van Karel's Bar, die ons helpt om de pier waarop de bar gevestigd is op te meten. Of Pam, de Amerikaanse zwemjuf die vanaf de boulevard op eigen initiatief zwemles geeft in de zee aan de Bonairiaanse kinderen.

Twee snelwandelaars die heen en weer over de boulevard wandelen ('die nieuwe stoep die loopt zo lekker') als sport (let op de gloednieuwe lantarenpalen en bestrating:elementverharding). Voorheen was de boulevard niet verlicht......Elementverharding is nieuw op het eiland: je ziet hier vooral beton, in het werk gestort, asfalt of gecrushte koraalkalk. Of gewoon zand.....In de tuinen ook gebakken tegels, die voornamelijk uit Venezuela kwamen: sinds Chavez daar aan de macht is is de import gestaakt. Hier en daar zien we op bouwplaatsen betonklinkers van het merk Holcim....

(snel)wandelen wordt in clubverband beoefend!  

De vissers met hun joint aan de kade, die ik fotografeer op hun bankje. Het jongetje dat koraalstenen in de zee gooit.......................

betonnen bestrating in 'We dare to care' speeltuin

Na gedane arbeid is het goed toeven op de typische bankjes in Playa: een simpel driekantig betonblok, verbonden met een betonnen en soms houten plaat. Meestal zijn dit soort bankjes stuk, maar vanwege de nieuwe bestrating is deze opgeknapt..Overigens zitten de heren desgevraagd het liefst met hun rug naar de zee, gericht op de weg.......ze hebben al genoeg zee gezien tijdens het vissen.

's Avonds belt Jan Jaap: hij wil graag rechtzetten dat een kunuku geen volkstuin is maar een klein gemengd agrarisch bedrijf (geiten, schapen en kippen en sorghum en wat fruit), gebaseerd op zelfvoorziening. Bij deze.